Marijke blogt

Beetje bij beetje
doofde je uit.
Werd dunner
en bleker,
't was koud op je huid.

Diep, diep bijt het zuur,
branden massa's ongeheelde wonden
die beletten liefdevol in het leven te staan.

​De pil is wrang.
Smaakt bitter.
Ik slik.
Met open mond.
Gulzig verdoofd.

Ver is veilig.
Ontastbaar veraf.

Kom dichter.
Dichterbij.

Bedtijd.
Voor een stukje van het verhaal is het net te laat.

Nog even.
Heel even zet ik me achter de piano
(die geen piano is, mijn synth, niet mijn vriend)