Bedtijd.
Voor een stukje van het verhaal is het net te laat.

Nog even.
Heel even zet ik me achter de 'piano'.
(Mijn synth, niet mijn vriend) 

'Mama, doe maar alsof een heel publiek naar jou zit te kijken!'
'Oei, dat weet ik niet of dat lukt!' zeg ik meteen.
Ik lach in mijn hoofd want die opmerking ketst me meteen naar mijn eigen kindertijd.
Zo zat ik vaak achter de piano.
Met een denkbeeldige pitteleer en veel publiek.
Was ik even vergeten.

'Jawel, zegt hij overtuigd, jij kan dat!
Je moet even aan niets anders denken, alleen maar aan de piano.
Al de rest rondom jou vergeten.
Dan lukt het wel. '

Aarzelend begin ik te spelen.
Het duurt immers even voor ik 'gedachteloos' ingespeeld ben.
 
Bij de eerste hapering vloek ik meteen.

'Mama, je moet niet boos zijn als het niet lukt, probeer het gewoon rustig nog een keer!'

En ik, die soms denkt dat het misschien beter is om ooit nog eens terug naar de muziekschool te gaan...
Wat een gedacht.
De beste meester heb ik in huis!

Na 45 minuten spelen ben ik ontspannen.
Mijn hoofd licht, enkel met muziek gevuld.
Dankjewel lieve meester!

Ik werp een glimp in hun slaapkamer.
Ze zijn al lang vertrokken.
Geloodst door de wit met zwarte toetsen.

Ook die gedachten brengen me naar ​vroeger.
Hoe ik ervan genoot als mijn moeder speelde.
Het hele huis doordrongen door haar spel.

De mooie stukjes van erfelijke aanleg.

Ik geniet.
In alle rust en eenvoud.