Beetje bij beetje
doofde je uit.
Werd dunner
en bleker,
't was koud op je huid.

Je vel zo verrimpeld,
te groot voor je lijf.
Je botten
en beentjes
zo taai en zo stijf.

Je hart dat bleef soepel,
je geest ook nog snel.
Dat afscheid ging komen
wisten we wel.
Vroegtijdig, dat is het.
Onvatbaar bovenal.
Rust voelt vast beter
dan lichamelijk verval.

Ik wou je nog zeggen,
vertellen honderduit
zoveel waar ik aan denk,
kwam toen er niet uit.
​